Στα Χνάρια της Αρκούδας
«Ξανασκέψου το», μου λέει η Δώρα. «Δεν είσαι πια παλικαράκι». Δεν είχα τί να ξανασκεφτώ. Η μοναξιά πολλών εξαμήνων, εξαιτίας ενός μικροσκοπικού ιού, με έσπρωχνε στη Σλοβακία. Δεν ήταν ο μοναδικός λόγος. Τα τελευταία χρόνια της καριέρας μου τα έζησα ανάμεσα στην Μπάνσκα Στιάβνιτσα, την «Terra Banensia» (Γη των Μεταλλωρύχων) της κεντρικής μεταλλευτικής Ευρώπης, και στο Ρίο Τίντο, την κωμόπολη που πήρε το όνομα της από το Κόκκινο Ποτάμι της Ανδαλουσίας, που ταξιδεύει δίπλα της για να χαθεί στα νερά του Ατλαντικού.
Ο Κόκκινος Ποταμός της Ανδαλουσίας. Φωτ.: Μάριος Κωνσταντινίδης
Η ζωή του γεωλόγου είναι γεμάτη από περιπέτειες και αναμνήσεις. Δυστυχώς δεν του μένει χρόνος να τις καταγράψει στο χαρτί, είτε γιατί δεν έχει το ταλέντο της γραφής, είτε γιατί τα βράδια, πριν πάει στο κρεβάτι για την απαραίτητη ξεκούραση, έχει την καθορισμένη beer time (ώρα για μπύρα), όπως λέει καθημερινά ο φίλος Sean. Κάποιες από αυτές τις αναμνήσεις με έσπρωξαν ξανά στα δάση της κεντρικής Σλοβακίας.
Στα δάση της Σλοβακίας
Τρεις ώρες στον αέρα από Λάρνακα για Βιέννη, μία στο λεωφορείο από Βιέννη για Μπρατισλάβα. Η φιλοξενία των αερογραμμών «απίστευτη»!: ένα ποτήρι νερό στην αρχή και μια μικρή στρόγγυλη σοκολάτα στο τέλος! Δεν θα αποκαλύψω την εταιρεία για να μην μου κάνει μήνυση για δυσφήμηση. Η αξία των αεροπορικών εισιτηρίων; Περίπου το ένα τρίτο της σύνταξης μου (ελληνικής προέλευσης, με ότι αυτό συνεπάγεται). Για ένα ποτήρι νερό και μια μικρή σοκολάτα! Υπάρχουν όμως και πολύ χειρότερα. Ευτυχώς η πτήση ήταν προς ΒΔ και όχι προς ΝΑ (π.χ. προς Ισραήλ).
Οι πρώτες ώρες στην Μπρατισλάβα στους δρόμους της παλιάς πόλης και γύρω από το Κάστρο. Μετά ένα δεκαπενθήμερο στην φύση και τα πυκνά δάση της κεντρικής Σλοβακίας. Τόσο πυκνά που συχνά δεν έβλεπα τους «συντρόφους» μου που προηγούνταν κατά μερικές δεκάδες μέτρα, αφού δύο φορές εφτά κάνει 77, και όχι 14.
Τα δάση της Σλοβακίας σε αποπλανούν. Η απόλυτη γαλήνη ανάμεσα στα καταπράσινα κλαδιά και τα μικρά ρυάκια με κρυστάλλινο νερό με μετέφεραν πίσω στο χρόνο. Τότε που τα φιλιά και τα χάδια με το κορίτσι από τη Βοημία μου επιβεβαίωσαν πού είναι ο υπαρκτός παράδεισος.
Οι λιμνοχαλαζίτες και οι περίεργες πατημασιές
Ο Sean και ο Fero - οι «σύντροφοι» γεωλόγοι - δεν καταλάβαιναν από ρομαντισμό. Φανατικοί στη δουλειά τους: πετρώματα, μεταλλοφόρες δομές και λιμνοχαλαζίτες. Αυτά αποτελούσαν και το «γεύμα» μας. Φαγητό μονάχα πρωί και βράδυ. Το πρωί στο ξενοδοχείο, το βράδυ στην μπυραρία. Και ανάμεσα σε όλα αυτά, ξαφνικά εμφανίζεται και η πρώτη περίεργη πατημασιά. Η υπεύθυνη δασάρχης της περιοχής μας είχε προειδοποιήσει: «Μη πηγαίνετε βαθιά στο δάσος. Υπάρχουν αρκούδες». Δεν την πολυπιστέψαμε. «Υπερβολές», σκεφτήκαμε. «Για αυτό πληρώνεται», συμπλήρωσα σαν γνήσιος Κύπριος.
Πατημασιά αρκούδας στο δάσος του Prochot, Κεντρική Σλοβακία, 3 Οκτωβρίου 2023. Φωτ. συντάκτη
Όμως, τα βράχια που ορθώνονταν στο διπλανό λόφο μας προκαλούσαν. Περιμένουν εκεί 11 μέχρι 13 εκατομμύρια χρόνια. Όσοι θέλετε να συνεχίσετε το διάβασμα αυτής της περιπέτειας, πρέπει να σκέφτεστε σε γεωλογικό χρόνο, αλλιώς δεν πρόκειται να καταλάβετε τι γράφω. Γιατί ο γεωλογικός χρόνος μετράει συνήθως σε εκατομμύρια και δισεκατομμύρια. Για αυτόν η ανθρώπινη ζωή είναι κλάσμα του δευτερόλεπτου, αφού η Μάνα Γη «γεννήθηκε» πριν από 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Για να συνεννοηθούμε καλύτερα ένα δισεκατομμύριο χρόνια ισούται με 1.000.000.000 χρόνια.
Πυριτιωμένα ιζήματα ρυόλιθου. Πηγή φωτ.: www.bulgold.com
Έμοιαζε σαν μια συνηθισμένη επιφάνεια από πέτρες. Τα σφυριά όμως έπεσαν πάνω της με μανία. Και αποκάλυψαν αυτό που η φύση μας κρύβει κάποιες φορές. Τις πέτρες που «ξεφύτρωσαν» εκεί εγκαταλείποντας τα ζεστά διαλύματα μέσα στα οποία ταξίδεψαν από μεγάλα βάθη. Εκεί θέλησαν να ξεκουραστούν με τα το ταξίδι από τα σπλάχνα της μάνας Γης. Εκεί μας περίμεναν όλα αυτά τα εκατομμύρια χρόνια.
Τα σφυριά κομμάτιασαν τα σκληρά πετρώματα. Όχι, τα πετρώματα δεν πονάνε. Οι άνθρωποι πονάνε. Ούτε όταν τις κόψαμε στη μέση για να γυαλίσουν. Σε λίγη ώρα μας αποκάλυψαν τα κρυμμένα μυστικά τους, που διαβάζουν οι γεωλόγοι, και όχι μόνο.
Λιμνοχαλαζίτες διαφόρων μορφών. Πηγή φωτ.: www.bulgold.com
To μούγκρισμα της αρκούδας
Είχαμε αρχίσει να συζητάμε τις μεταλλοφόρες δομές και τις πιθανότητες για τον χρυσό και τον άργυρο που θα θέλαμε να ανακαλύψουμε στο χώρο που περιέβαλλε την εμφάνιση αυτή, όταν πίσω μας ακούστηκε ένα περίεργο μούγκρισμα. Δυνατό, βαθύ και άγριο.
«Την πατήσαμε», φωνάζει φανερά τρομαγμένος ο Fero, «αρκούδα είναι». Σε λίγα δευτερόλεπτα η απόδειξη ξεπρόβαλε μέσα απ’ τα δένδρα.
Καφέ αρκούδα. Πηγή φωτ.: seekingalpha.com
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ πόσο δίκαιο είχε η δασάρχης. Η αγριωπή αρκούδα άρχισε να κινείται προς εμάς. Με μεγαλοπρέπεια και σιγουριά. Μας χώριζαν πια είκοσι, ίσως τριάντα μέτρα.
«Let’s run», φωνάζει ο Sean. «Όχι, ξαπλώστε», απαντά ο Fero. Σίγουρα πιο έμπειρος από εμάς.
Το μυαλό θόλωσε. Το άγριο ζώο πλησίασε χαρίζοντας μας ακόμα ένα άγριο μούγκρισμα. Δεν θυμάμαι αν τα πόδια έτρεμαν. Σίγουρα όμως έπεσα στο χώμα. Μαζί με τα δείγματα των λιμνοχαλαζιτών και τα σφυριά που θα μετατρέπονταν σε όπλα για την επιβίωση μας. Το μόνο πράγμα που σκεφτόμουν ήταν η στιγμή που τα σαράντα τόσα δόντια της θα με απειλούσαν με εξόντωση. Εκείνη τη στιγμή η αρκούδα έμοιαζε σαν «μαχητής» της Χαμάς ή εξολοθρευτής της πολεμικής ηγεσίας του Ισραήλ.
Η απρόσμενη καινούργια «συντρόφισσα» του δάσους συνέχισε τον περίπατο της. Αλλά ξαφνικά σταμάτησε και κοίταξε προς τα πίσω. Την ίδια στιγμή ακούστηκαν και άλλα μουγκρητά. Αδύναμα, λιγότερο άγρια, «παιδικά». Στο βάθος του πυκνού δάσους φάνηκαν τα δυο αρκουδάκια. Μην με ρωτάτε αν έμοιαζαν στην αρκούδα, γιατί θα μουγκρίσω!
Η αρκούδα έκανε μια στροφή και άρχισε να φεύγει με «ελαφρά πηδηματάκια». Η καρδιά μας, που για λίγα λεπτά βρέθηκε στο στομάχι, γύρισε στη θέση της. Κοιτάξαμε ο ένας τον άλλο και δώσαμε τα χέρια. Παραλίγο να αγκαλιαστούμε. Τότε σκέφτηκα πως ήρθε ο καιρός να πάρω τη μικρότερη εγγονή μου στην Πράγα. Αφού η αρκούδα γύρισε στα παιδιά της, είναι η σειρά μου να δω τα δικά μου παιδιά και εγγόνια, όσο οι μεγάλοι της Γης μας το επιτρέπουν.
Γιατί άραγε;
Είχε πάει εφτά η ώρα, όταν ο Sean αναφώνησε τη αγαπημένη του φράση «beer time». Εκείνο το βράδυ ήταν διαφορετικό. Ήπιαμε περισσότερο από τη συνηθισμένη δόση. Είχαμε τι να γιορτάσουμε! Την επιβίωση μας; Νομίζω είναι κάπως υπερβολικό.
Η αρκούδα ήταν πάνω απ’ όλα μάννα. Μπορεί ωστόσο να σκέφτηκε: «Δεν βαριέσαι, άνθρωποι είναι. Γιατί να τους φάω; Αυτοί θα φαγωθούν μεταξύ τους, έτσι και αλλιώς». Μπορεί τα νέα από τη Γάζα και το Ισραήλ να έφθασαν μέχρι το Prochot.
Στη τρίτη μπύρα το μυαλό γύρισε πίσω στην ΕΟΚΑ Β’, τις δολοφονίες των όσων βρίσκονταν στα αριστερά και πολλών Τουρκοκυπρίων, στην εισβολή και την βαναυσότητα των Τούρκων στρατιωτών, στη σφαγή Ελληνοκυπρίων. Στο Βιετνάμ, στο Αφγανιστάν, την Αλ Κάιντα, την Μπόκο Χαράμ και τη Χεζμπολάχ. Πανίσχυρα και επικίνδυνα κράτη (λέγε με ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, κτλ), πανίσχυρες και επικίνδυνες οργανώσεις.
Πήγαμε για ύπνο αργότερα από άλλες νύχτες. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο σιγοτραγουδούσα το τραγούδι του Τζων Λέννον:
Δεν είναι δύσκολο να το κάνεις.
Τίποτα για το οποίο να σκοτώνεις ή να πεθαίνεις.
Και καμία θρησκεία επίσης.
Καφέ αρκούδα, είσαι καλύτερη από εμάς!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου