Rerum Naturalium

  Φεγγάρι μάγια μου 'κανες Φεγγάρι μάγια μου 'κανες και περπατώ στα ξένα Είναι το σπίτι ορφανό, Αβάσταχτο το δειλινό, και τα βουνά κλαμένα Στείλε ουρανέ μου ένα πουλί να πάει στη μάνα υπομονή Οι στίχοι που αποτέλεσαν τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε μάνα και παιδιά που έζησαν για πολλά χρόνια σε γεωγραφικά διαφορετικούς τόπους. Ωστόσο, το Φεγγάρι, πέρα από τις αναμνήσεις και τα χαλαρωτικά συναισθήματα που μας προκαλεί μετά το ηλιοβασίλεμα σε μια ακρογιαλιά ή μια βουνοκορφή (Εικ. 1), είναι ένα κομμάτι του μακρόκοσμου, με τη δική του γεωλογία (για να μην πω «σεληνολογία») και χαρακτηριστικά.   Εικ. 1: «Μ ιάν  ἀμμουδιά  στρωτή, νοτισμένη, στιλβωμένη ἀπό  φεγγάρι » , Γιάννης Ρίτσος “ Σονάτα του Σεληνόφωτος ” . Πηγή εικόνας: Printerest «Σεληνολογία» Η γεωλογία της Σελήνης αναφέρεται στη μελέτη των γεωλογικών χαρακτηριστικών και των διεργασιών που διαμόρφωσαν την επιφάνεια και το εσωτερικό του φυσικού δορυφόρου της Γης και του κοντινότερου σε εμάς ουράνιου σώματος. Γι’ αυτό κ

H Ανθρώπινη Εξέλιξη Μετρά 4 Δισεκατομμύρια Χρόνια   Δημήτριος Κ. Κωνσταντινίδης, Δρ. Οικονομικής Γεωλογίας  Εισαγωγή  Μετράμε την ανθρώπινη ζωή με δεκάδες χρόνια. Κάποιοι κατορθώνουν να πραγματοποιήσουν τη γνωστή ευχή των δικών και φίλων τους «να τα εκατοστίσεις».  Οι γεωλόγοι και παλαιοντολόγοι έχουν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση στο θέμα της ανθρώπινης ζωής. Το ίδιο και ο Νίκος Καζαντζάκης, ο οποίος την αποκάλεσε «αστραπή». Και όντως είναι κάτι σαν κλάσμα του δευτερολέπτου, αν την συγκρίνεις με τη διάρκεια του σύμπαντος, η αρχή του οποίου μας πάει πίσω στο χρόνο κάποια 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Ναι, καλά το διαβάσατε: από την Μεγάλη Έκρηξη - τη γένεση του σύμπαντος (Εικ. 1) - έχουν περάσει 13.800.000.000 χρόνια!  Εικ. 1: Η Μεγάλη Έκρηξη. Πηγή: PIXNIO  Ακόμα και αν τη συγκρίνεις με την ηλικία της Μάνας Γης, που είναι 4,5 έως 4,6 δισεκατομμύρια χρόνια, η ανθρώπινη ζωή παραμένει μια μικρή αστραπή. Αλλά και η διαδρομή της ανθρώπινης εξέλιξης κρατάει εδώ και τέσσερα δισεκατομμύρια

  Ένας Κουρασμένος Βράχος του Δημήτρη Κ. Κωνσταντινίδη Αυτό τον βράχο τον γνωρίσω καλά. Κάτι παραπάνω από εβδομήντα επτά χρόνια. Από τότε που πρωτοεμφανίστηκε μέσα στους τέσσερις τοίχους του μεγάλου δωματίου της Δασκαλούς, που ήταν φτιαγμένος από πωρόλιθο. Αν απορείτε πώς ένας βράχος μπορεί να αναδύθηκε σε ένα μεγάλο δωμάτιο χτισμένο από πωρόλιθο, ανατρέξτε για λίγο στο σύμπαν. Εκεί θα δείτε ότι όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και η Μεγάλη Έκρηξη από την οποία γεννήθηκαν οι Γαλαξίες, η Γη και το Φεγγάρι. Εξάλλου, λίγη φαντασία δεν έβλαψε κανένα! Τούτος ο βράχος σεργιάνισε πολλά απογεύματα στις ακρογιαλιές της Σκάλας και τα ξεροτόπια της Λευκωσίας. Ύστερα τράβηξε για Πράγα - την πόλη με τις χρυσές στέγες (Εικ. 1) – όπου για κάμποσα χρόνια σεργιάνιζε στα νερά του Μολδάβα, πλάι σε μια ύφαλο που δεν άντεξε στο χρόνο. Εικ. 1 Τα γκρίζα νερά του ποταμού του έκλεψαν τόσο νωρίς την ξανθιά του ύφαλο. Φαίνεται να την αγαπούσαν, όπως και ο θεός, σύμφωνα με όσα έλεγαν κάποιοι τη μέρα που επέστρεψε