Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ

 

του Δημήτρη Κ. Κωνσταντινίδη

Αρχίζοντας

Απόγευμα, τέσσερεις και κάτι. Σαράντα βαθμοί υπό σκιά, η υγρασία στα ύψη. Δεν μου απέμενε τίποτα άλλο από το κολύμπι γύρω από τη γοργόνα, στο Μάλαμα. Νερό κρυστάλλινο και γαλάζιο. Έτσι τουλάχιστον μοιάζει. ‘Η μήπως έτσι θέλουμε να το βλέπουμε;

Κολυμπώ γύρω της για ένα μισάωρο. Μέχρι που ακούω τη φωνή της. Πλαγιασμένη όπως είναι πάνω στο βράχο, με τα κεφάλι σκυμμένο πάνω απ’ τη θάλασσα, η φωνή της βγαίνει σαν φυσαλίδα από το νερό: «Γέροντα, πάλι εδώ;  Δεν βαρέθηκες να με τριγυρνάς και να ρίχνεις τις πονηρές ματιές σου επάνω μου; Πες ένα “καλό απόγευμα”, τζάμπα είναι. Μπορεί και να ανταποκριθώ στο φλερτ σου».

Το θαλασσινό νερό ζεστό, Ιούλη μήνα, μα εγώ πάγωσα! Ρωτάω τον εαυτό μου; «Ονειρεύομαι; Μου κάνει πλάκα; Λες να έχει απομείνει έστω και λίγο απ΄ το νεανικό μου σεξαπίλ;». Συνέρχομαι. Και καταλήγω αμέσως στο συμπέρασμα. «Όχι βέβαια. Τα θαύματα είναι για όσους πιστεύουν».

Σοκαρισμένος, έκανα ένα γρήγορο ντούζ στην εξωτερική ντουζιέρα της “Καλύβας” και έτρεξα στο αμάξι. Χρειαζόμουν μια βόλτα στα βράχια του Κάβο Γκρέκο. Μακριά από τη γοργόνα-μάγισσα.

Η Καμάρα του Κόρακα

Από την αρχαιότητα καμάρα ονομαζόταν η σκεπαστή κατασκευή σε σχήμα τόξου. Αυτήν εδώ την κατασκεύασε η Μάνα Φύση. Δεν χρειάστηκε ούτε πολιτικός μηχανικός, ούτε οι “Αδελφοί Ιακώβου”. Η Μάνα Φύση χρησιμοποίησε τα δικά της μαραφέτια: Ιζηματογένεση, διάβρωση, αποσάθρωση και μικροτεκτονικές κινήσεις ήταν αρκετές για να σκαρώσει την Καμάρα του Κόρακα. Ένα φυσικό αξιοθέατο στον Ανατολικό Βράχο της Μεσογείου που έχουν θαυμάσει μέχρι σήμερα εκατομμύρια άνθρωποι, από ξερά και θάλασσα. 

Οι θαυμαστές της Καμάρας από θάλασσα προφανώς έρχονται το καλοκαίρι, όταν οι βόλτες με τουριστικές βάρκες και καράβια είναι τόσο ευχάριστες, όσο και οι βόλτες τα βράδια στον πεζόδρομο του Πρωταρά.

Αυτά παρακολουθούνε οι άνθρωποι, χωρίς να προσέχουν ότι οι θάμνοι δίπλα τους προσπαθούν να τους θυμίσουν  πως η κλιματική κρίση ετοιμάζεται για τη μεγάλη μάχη ενάντια στον φυτικό, ζωικό και υδάτινο κόσμο μας. Ήδη και σήμερα οι περισσότεροι από τους θάμνους δεν άντεξαν.

Αν ένας θάμνος τα καταφέρει στο τέλος, ξέρω πως θα λέγεται κάππαρη. Ο μοναδικός πράσινος βάτος που απέμεινε ανάμεσα στα κατάξερα χαμόκλαδα στη βραχώδη παραλία της Καμάρας του Κόρακα.

Όρκοι αιώνιας αγάπης στο παρεκκλήσι Αγίων Αναργύρων

Τριακόσια μέτρα μακριά από την Καμάρα, ένα παρεκκλήσι είναι έτοιμο να μας μιλήσει για τους όρκους αιώνιας αγάπης που δίνουν οι ερωτευμένοι νέοι την ημέρα του γάμου τους.

Ακόμα και χθες ένα παθιασμένο νεαρό ζευγάρι έκανε πρόβες για τη μεγάλη μέρα του γάμου. Ο ακριβοπληρωμένος φωτογράφος από Λευκωσία τους εκπαίδευε για πάνω από μισή ώρα για τις πόζες των πολλαπλών γαμήλιων φωτογραφιών.

Από ευγένεια δεν ζήτησα άδεια να τους «τραβήξω μία φωτογραφία», όπως έλεγε χαριτωμένα και με σεξουλιάρικη φωνή ο Γιώργος Μαρίνος. Σήμερα, στα 84 του, ο μεγάλος διασκεδαστής των Ελλήνων είναι στα χέρια ενός ανθρώπου που τον φροντίζει. Αυτό το κομμάτι απ’ τη ζωή είναι το χειρότερο. Η πορεία προς το ατελείωτο άγνωστο.

Ο επικείμενος γάμος του ζευγαριού της φωτογραφίας είναι όμως ένα ευτυχισμένο γεγονός, με  άγνωστο ωστόσο τέλος. Κατάφερα να τους αποθανατίσω από μακριά για να εμπλουτίσω αυτό το αφήγημα, χωρίς να προδίδω τα πρόσωπα τους.

Φαντάζομαι ότι σε λίγες μέρες θα «δεχθούν ο ένας τον άλλο ως σύζυγο του», ενώ ο «εκπρόσωπος του Θεού» θα τους υπενθυμίσει ότι «Ούς ο Θεός συνέζευξεν, άνθρωπος μη χωριζέτω». Αν ο Νίτσε βρισκόταν εκεί κοντά θα έλεγε στο ζευγάρι: «Πριν παντρευτείς να θέσεις στον εαυτό σου την εξής ερώτηση: πιστεύεις ότι θα μπορούσες να συζητάς καλά με αυτό το πρόσωπο και στα γεράματα σου; Όλα τα άλλα σε έναν γάμο είναι μεταβατικά.»

Ας του ευχηθούμε να πάνε όλα καλά και η σπηλιά που βρίσκεται κάτω από την εκκλησία να μην …. κρύβει «στοιχειά».  

Στιγμές χαλάρωσης

Είχα πια ξεχάσει τη γοργόνα και τη μυθοπλασία γύρω από αυτή. Την άραξα στα βράχια δίπλα από τη σπηλιά αναζητώντας στιγμές χαλάρωσης και μνήμης. Ο ήλιος, η πηγή της πιο φτηνής ενέργειας που ξέρουμε, μου χάρισε αμέσως τα πρώτα σημάδια γαλήνης με την αντανάκλαση του στη πλαϊνή θάλασσα. Με μια βουτιά δίπλα στα αγκυροβολημένα καραβάκια.

Φεῦ, ούτε εδώ κατάφερα να ηρεμήσω. Από τη μια οι μνήμες στις βόλτες με το Κορίτσι από τη Βοημία και τα παιδιά μας, όταν ακόμα ήταν μικρά, από την άλλη οι μνήμες της προδοσίας και της εισβολής από την αγαπημένη θάλασσα της Κερύνειας που κουβαλούν αυτές οι μέρες, ανέβασαν ακόμη περισσότερο τη φωτιά μέσα μου, αφού και η γύρω θερμοκρασία δεν έλεγε να πέσει κάτω από τους 40⁰ C.

Γυρνώντας προς την ανατολή, αντίκρυσα νεαρούς τουρίστες να προσπαθούν να δροσιστούν με σχετικά επικίνδυνες βουτιές στη «ελεύθερη θάλασσα της Αμμοχώστου» (για την ακρίβεια «των Αγίων Αναργύρων») και νεαρές τουρίστριες να επιδεικνύουν τα κάλλη τους.

Η ηρεμία του Κόννου

Παρόλο που η καινούρια θέα δεν ήταν καθόλου άσχημη, προτίμησε να κινηθώ προς την ηρεμία της ακτής του Κόννου, γνωρίζοντας μάλιστα ότι λίγο πριν το ηλιοβασίλεμα η περιοχή αδειάζει από Homo sapiens.

Η ονομασία του κολπίσκου του Κόννου (ή Κώννου) οφείλεται στα αργιλώδη εδάφη (κόννοι) που το ορθώνουν, ενώ τα ήρεμα νερά του στις απότομες και πευκόφυτες πλαγιές που τα προστατεύουν από τους ανέμους.

Οι απότομες πλαγιές δεν προσφέρονται για κατασκευές σπιτιών και έτσι η φύση απέμεινε μόνη για να κτίσει όπως αυτή ήθελε το τοπίο. Εξού και τόσο όμορφο! Εδώ καταλήγουν κάθε χρόνο χιλιάδες ντόπιοι και ξένοι τουρίστες που ψάχνουν για ησυχία. Μ' αυτή τη σκέψη κατέληξα σε λιγότερο από δέκα λεπτά να κοιτάζω τα ξύλινα σκαλοπάτια που οδηγούν στις βουτιές τους, όσους έχουν αλλεργία στη λεπτή, ξανθιά άμμο της μικρής διπλανής πλαζ.  

Η μανταρινάδα (κυπριακό αναψυκτικό από φρέσκα μανταρίνια) που αγόρασα από το μοναδικό κιόσκι στην περιοχή αυτή (από παιδιά που δεν μιλούσαν ελληνικά), και που είχα να πιώ κάποιες δεκαετίες, με ηρέμησε για καλά. Αυτή τη φορά, οι θύμησες περιστράφηκαν γύρω στα χρόνια που με τη μικρότερη αδελφή μου απολαμβάναμε τη μανταρινάδα  μου μας αγόραζαν οι γονιοί μας ή ο ευκατάστατος νονός της.

Ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι η ώρα είχα πάει 19:45. Ώρα για το Κεντρικό Δελτίο ειδήσεων του ΜΕΓΑ Ελλάδας. Το καθημερινό ραντεβού μου με τον δημοσιογράφο γιό μου (έστω και εάν αυτός το αγνοεί).

Αυτή είναι η εικόνα που βλέπω εδώ και τόσες μέρες. Στα μέτωπα της φωτιάς, χωρίς μάσκα, με καπνό γεμάτο τοξικά αέρια, με θερμοκρασίες πολύ πιο ψηλές από τις φυσικές, που φλέρταραν συνεχώς με τα σαραντάρια. Ίσως και πάνω από 50-60 βαθμούς. Όταν η κάμερα στράφηκε στα καμένα σπίτια και τους ιδιοκτήτες τους να κλαίνε μπροστά της, γύρισα ξανά το βλέμμα στη ήρεμη θάλασσα του Κόννου, που άρχισε να φορά το νυκτικό της. 

Τότε ακούω τη Ράνια Τζίμα ότι θα ξαναπάμε στην Άνω Βλυχάδα. 

Πηγή φωτογραφίας: MEGA TV GR

Η εικόνα απελπιστική. Η φωτιά στις λίγες δεκάδες μέτρα μακριά. Ο αστυνομικός να τους καλεί να απομακρυνθούν∙ και αυτοί … τον χαβά τους. Πάλι χωρίς μάσκα, καμμιά προστασία. Και η πατρική αγάπη, η οποία θα τελειώσει κάπου κοντά στον Αχέροντα, να ανάβει σαν τους πυρσούς της φωτιάς πούβλεπα στην οθόνη του κινητού.   

Έκλεισα το κινητό, ήπια την τελευταία γουλιά της μανταρινάδας και τράβηξα για το Volvo. Ο Κόννος είχε αδειάσει από κόσμο. Τα ψάρια απολάμβαναν τις βραδιάτικες τους βόλτες στα ήσυχα νερά, ενώ, πίσω από ένα βράχο δίπλα στην παραλία, κάποια ερωτικά βογγητά μαρτυρούσαν πως αυτοί οι αναστεναγμοί είναι ό,τι πιο ερωτικό μπορεί να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της σύζευξης. 

Τελειώνοντας     

Με το ζόρι πάρκαρα το αμάξι ανάμεσα στα δεκάδες αυτοκίνητα του Mythical Sands. Μπήκα στο διαμέρισμα και άναψα το κλιματιστικό. Δεν ήθελα καμιά τηλεόραση ή ραδιόφωνο. Κοίταζα μονάχα την ταπετσαρία στον τοίχο φτιαγμένη από φωτογραφία του δημοσιογράφου μας.

Αυτοί οι γλάροι, μαζί με τη βάρκα με κατευόδωσαν στον ύπνο. Η βαλεριάνα, πιστή υπηρέτρια του Μορφέα, με κράτησε μακριά από την αϋπνία και αρνητικούς συλλογισμούς ολόκληρο το βράδυ.

Σηκώθηκα το άλλο πρωί αποφασισμένος να περάσω όλη τη μέρα μου στη φύση, δίπλα στην παραλία, μακριά από ανθρώπους, τις γοργόνες και τις ειδήσεις.

Όπως είπε και ο Φ. Νίτσε, «λατρεύω να είμαι έξω, μέσα στη φύση, επειδή αυτή δεν έχει καμιά άποψη για μένα».