Μεσονύκτια κουβέντα με ένα σερπεντινίτη

                                        Μεσονύκτια κουβέντα με ένα σερπεντινίτη

Του Δημήτρη Κ. Κωνσταντινίδη

Είναι μεσάνυχτα και βρίσκομαι ψηλά.  Στα αστέρια; Όχι, δεν έφθασα μέχρι εκεί. Λέω να μείνω προσγειωμένος εσαεί. Όπως λένε οι φίλοι της Ομόνοιας «αιώνια». Γιατί να μπερδευτώ με το σύμπαν και το χάος; Με τον παράδεισο και την κόλαση; Μου φθάνει η άβυσσος της Γης.

Κοντά στους τρεις δρόμους του ομώνυμου βουνού (Τρό-οδος) αφουγκράζομαι τις πέτρες. Η γυναίκα μου μιλά για πιθανή αφασία προχωρημένης ηλικίας. Δεν συμφωνώ μαζί της. Είμαι οπαδός του Αλέξη Ζορμπά: «Να ξέραμε αφεντικό τι λένε οι πέτρες, τα λουλούδια, η βροχή ! Μπορεί να φωνάζουν, να μας φωνάζουν, κι εμείς να μην ακούμε».

Ο σερπεντινίτης αφηγείται: «Πήρα το όνομα μου από το φίδι (Serpens), γιατί και οι δυο μας έχουμε το ίδιο πρασινωπό και στικτό δέρμα» (Εικ. 1). 

Εικ. 1: Πτυχωμένος σερπεντινίτης. Πηγή: Hermann Hammer, Wikimedia Commons

Το φως του φεγγαριού με βοηθά να τον κοιτάξω. Πράγματι πρασινωπός και πτυχωμένος, λες και περπατάει μέσα στο ίδιο του το σώμα. Λες και ψάχνει τις ρίζες του.

«Τι λες, ρε φίλε», μου φωνάζει διαβάζοντας τις σκέψεις μου. «Ξέρω ακριβώς από που προήλθα. Πριν από 90 εκατομμύρια χρόνια βρισκόμουν στη κοιλιά της μάνας μου, της τιτανίδας Τηθύας. Ηφαίστειο η κοιλιά της. Όταν μάλιστα ο σύζυγος της, ο Ωκεανός, κοιμόταν μαζί της, ο θείος Εγκέλαδος άρχιζε να στενάζει και να κινείται, κάτω από την Αίτνα, προκαλώντας  εκρήξεις και σεισμούς».

Εικ. 2: Ο Γίγαντας Εγκέλαδος κάτω από λάβα της Αίτνας. Έργο του Gaspard Marsy (1624 - 1681). Βερσαλλίες Γαλλίας. Πηγή: Wikimedia Commons

Θυμήθηκα τα εννιά χρόνια που πέρασα στην «Χρυσή» Πράγα, χωμένος μέσα σε βιβλία, υπόγειες στοές και εργαστήρια. Ήταν τότε που η γεωλογική κοινότητα έκανε αποδεκτή τη θεωρία του γερμανού Άλφρεντ Βέγκενερ για τη μετατόπιση των ηπείρων, η οποία εξελίχθηκε στη Θεωρία των Τεκτονικών Πλακών.

«Να, που κάτι ξέρεις», επανέρχεται ο σερπεντινίτης. «Από ένα μάγμα που βρισκόταν στον κόλπο της μάνας μου έφθασα στον πυθμένα της θάλασσας σε βάθη 3000 μέτρων, μαζί με πολλές άλλες ζεστές πέτρες και μέταλλα. Ανεβαίναμε μέσα από τις μαύρες καπνοδόχους, μαύρες-ολόμαυρες» (Εικ. 3).

Εικ. 3: Κυκλοφορία και άνοδος ρευστού μάγματος στον πυθμένα του ωκεανού. Πηγή: Woods Hole Oceanographic Institution

«Από το πολύ θαλασσινό νερό που ρούφηξαν τα αδέλφια μου (περιδοτίτες, γάββροι, βασάλτες), προέκυψα και εγώ. Σαν πιο ελαφρύς που ήμουν κινήθηκα προς τα πάνω και βοήθησα το Τρόοδος να ανυψωθεί πάνω από το επίπεδο της θάλασσας και τελικά μέχρι εδώ που καθόμαστε».

«Μα τόσο απλά;», τολμώ να ρωτήσω.

«Ρώτα τις τεκτονικές πλάκες», μου απαντά.

«Και που θα βρω τις τεκτονικές πλάκες τώρα, περασμένα μεσάνυχτα;».

«Δικό σου πρόβλημα», μου απαντά με την ίδια αδιαφορία.

Ανατρέχω στις γνώσεις μου για να συνειδητοποιήσω ότι οι τεκτονικές κινήσεις δεν είναι τόσο απλή υπόθεση και διαδικασία. Πάντως οι σύγχρονες έρευνες των ωκεανών επιβεβαιώνουν τους ψίθυρους  του μεσονύκτιου φίλου μου. Πράγματι, γεννήθηκε στα φαράγγια της Τηθύας, μεγάλωσε στα νερά της Ανατολικής Μεσογείου (δίπλα στην «Αφροδίτη» με το αέριο της) και «ανδρώθηκε» στις κορυφές της Χιονίστρας.

Έβλεπε από ψηλά τους αρχαίους Κύπριους να βγάζουν απ’ τη γη τους το κόκκινο μέταλλο, τον δικό τους χαλκό, τους κατακτητές του νησιού να το καρπώνονται, είδε την «απελευθέρωση» απ’ τους Άγγλους και τις αστοχασιές των Ε/Κ και Τ/Κ, που εκμεταλλεύτηκαν οι «εγγυητές» τους.  Μέχρι που μας έκοψαν και μας χώρισαν στα δυο!

Γύρισα στο πλευρό και αποκοιμήθηκα, αφήνοντας τα λιθάρια του Τροόδους να ψάχνονται μέσα στο χρόνο. Αυτά έτσι και αλλιώς θα ναι εκεί ψηλά για κάποια εκατομμύρια χρόνια ακόμα. 

Σειρά σου, άνθρωπε, να μου διηγηθείς Εσύ για πόσο ακόμα θα είσαι εδώ!