Ψίθυροι Ωκεανού στην Καλύβα της Ενάλιας Γης

 

Ψίθυροι Ωκεανού στην Καλύβα της Ενάλιας Γης

του Δημήτρη Κ. Κωνσταντινίδη

Η Genesis

Κυριακή 12 Ιούνη του 2022. Τριήμερο αργίας στην Κύπρο και την Ελλάδα. Στην Κύπρο οι αγανακτισμένοι κάτοικοι της, μετά από σχεδόν δυόμιση χρόνια κοινωνικής απομόνωσης, λόγω κορωνοϊού, ξεσπούν στις ακρογιαλιές. Ξαπλώνουν ο ένας «πάνω» στον άλλο (μην τα πάρετε στην κυριολεξία) για να χωρέσουν στη στενή αμμουδιά, δίπλα από την Καλύβα του αείμνηστου Αντώνη.

Αυτά γίνονται στην Κύπρο, όταν βλέπω στο διαδίκτυο το καταπληκτικό βίντεο του φίλου Μπάμπη Κοσμίδη από το Λαύριο. Κλέβω μια φωτογραφία που παραθέτω εδώ για να δείξω την αντίθεση.

Σχεδόν ολόκληρη η Ελλάδα κλεισμένη στα σπίτια, αφού οι καταιγίδες της «Genesis» δεν καταλαβαίνουν από τριήμερα και κορωνοϊούς. Ούτε η Μάνα Φύση έμαθε στις κόρες της καλούς τρόπους, όταν ήταν μικρές. Έτσι ξεσπούν όπου τους γουστάρει για να εκδικηθούν τον Άνθρωπο τον Σοφό, που προκαλεί την κλιματική κρίση. «Πάμε να τους βαρέσουμε για να καταλάβουν τι κάνουν», λέει η μια στην άλλη. Η μια στις Σέρρες, η άλλη στη Ξάνθη. Η πιο τρελή υδροστροβιλίζει στα ανοιχτά των Νέων Μουδανιών, στη Χαλκιδική. Οι αδερφές τους ορμούν στην Αχαΐα και την Αιτωλοακαρνανία, ενώ οι πρωτευουσιάνες ξεσπούν πάνω στην Αττική. Ο Ποσειδώνας, αγέρωχος στο Σούνιο, τις διευθύνει.

Για μια θέση στον ήλιο 

Σηκώνομαι αργά από το κρεβάτι. Ετοιμάζω νωχελικά το απλό πρωϊνό μου κάτω από το αυστηρό βλέμμα 👀 της συντρόφου μου που δεν σταματά να μου υπενθυμίζει μερικές φορές την ημέρα ότι θα πρέπει να χάσω βάρος. Για να αποφύγω τη μουρμούρα κατηφορίζω προς την παραλία στο Μάλαμα.

Πρώτη σκέψη, ένας περιποιημένος καφές στην πάντα φιλόξενη Καλύβα του Αντώνη. Η μικρή πινακίδα αναφέρει: «Περιμένετε εδώ για να καθίσετε». Ο ήλιος καίει την πλάτη μου, η ουρά μεγάλη. Αποφασίζω να μην περιμένω, αλλά να πάω για μια βουτιά. Με το ζόρι βρίσκω μια τρύπα ανάμεσα στους ξαπλωμένους κολυμβητές - ή υποψήφιους λουόμενους - για να δροσίσω τη ξαναμμένη από τον ήλιο πλάτη μου.  

Μετά από ημίωρη απόλαυση στην καθαρή θάλασσα, αποφασίζω να ξαπλώσω στην ακρογιαλιά. Με δυσκολία κλέβω δυο και κάτι τετραγωνικά μέτρα για να τοποθετήσω την καρέκλα παραλίας. Από αριστερά τρεις κυρίες από Λευκωσία απολαμβάνουν το κουτσομπολιό τους. Από δεξιά Γερμανοί τουρίστες «παλεύουν» με τα νεαρά παιδιά τους, που «ουρλιάζουν» κανονικά. Καταλαβαίνω και την ανάγκη των κυριών «να τα πουν», αλλά κυρίως τα παιδιά που ακόμα δεν αντιλαμβάνονται τι πει να έχεις περάσει τα εβδομήντα. Αντέχω μόνο δεκαπέντε λεπτά!

Το μοναδικό καταφύγιο η Καλύβα. Δυο φίλοι, ιδιοκτήτες της Καλύβας, με χαιρετούν με εγκαρδιότητα και μου προσφέρουν μια καρέκλα στην άκρη του βράχου. Ο Άριστος με φιλεύει με ένα cappuccino, ενώ εγώ τον βγάζω φωτογραφία.

Ψίθυροι ωκεανού

Κάθομαι στην άκρη του βράχου και κοιτάζω τη θάλασσα. Δεν μπορώ παρά να φέρω στη σκέψη τις γεωλογικές μου γνώσεις. Ότι τούτα εδώ τα βράχια βρισκόντουσαν κάτω από τη θάλασσα μέχρι που η ανύψωση τους να αρχίσει πριν από 1,8 εκατομμύρια χρόνια. Ναι, καλά διαβάζετε. Για να σας ξαφνιάσω ακόμα περισσότερο, σας λέω πως η πρώτη ξηρά στην περιοχή του Τροόδους εμφανίστηκε πριν από 20 εκατομμύρια χρόνια, ενώ πριν από 15 περίπου εκατομμύρια χρόνια τεράστια κομμάτια ασβεστόλιθων που εναποτέθηκαν στα βόρεια της Κύπρου ανυψώθηκαν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας σχηματίζοντας και δεύτερο νησί.

Η λεκάνη μεταξύ των δυο νησιών, η Μεσαορία, καθώς και οι γύρω περιοχές καλύπτονταν από νερά και δεχόντουσαν τις πέτρες της διάβρωσης των ασβεστόλιθων του Πενταδάκτυλου και των εκρηξιγενών πετρωμάτων του Τροόδους. Τα τελευταία άρχισαν να σχηματίζονται στα βάθη του ωκεανού, που λεγόταν Τυθύα, πριν από 90 εκατομμύρια χρόνια. Η κοιλάδα της Μόρφου, η περιοχή της Αμμοχώστου και ορισμένες άλλες παραθαλάσσιες περιοχές, ανάμεσα τους και το Μάλαμα, ανέβηκαν στη σημερινή τους θέση «πολύ πρόσφατα», δηλ. πριν από περίπου 100.000  χρόνια.

Κλείνοντας

Το φιλόξενο περιβάλλον της Καλύβας του Αντώνη με τροφοδοτεί με ηρεμία και γαλήνη. Με προκαλεί να κοιτάξω τα βράχια γεμάτα από κογχύλια και απολιθώματα που ομολογούν την ηλικία τους.  Η Ενάλια Γη προσφέρεται όσες λίγες περιοχές στον κόσμο για να ζήσουμε κάθε στιγμή της αστραπής που λέγεται  ζωή. Αν μάλιστα διαλέξουμε για αυτές τις στιγμές την Καλύβα του Αντώνη, τότε αυτές είναι ανεπανάληπτες. Οι ψίθυροι του ωκεανού μας συντροφεύουν.