Γιώργο, πολύ αργά για επαναστάσεις!

 

  Γιώργο, πολύ αργά για επαναστάσεις!

Θυμάμαι ακόμα τα παιδικά χρόνια του Γιώργου - του γείτονα μου - που αρρώσταινε συχνά, όπως ισχυριζόταν η μάνα του.  Η αγάπης για το γιο της υπερβολική.  Μια μέρα με δέκατα, βεντούζες και εντριβή με ζιβανία το βράδυ και την άλλη μέρα πίσω στο σχολείο. Όταν υπήρχε ελληνική σημαία στο πιο ψηλό πεύκο του Δημοτικού σχολείου, οι δάσκαλοι μας έστελναν πίσω στο σπίτι μέχρι που οι Εγγλέζοι να κατεβάσουν το σύμβολο του ελληνισμού. 

Αφού δεν υπήρχε διάβασμα, το ρίχναμε στο ποδόσφαιρο. Στα χωράφια - δίπλα από το πατρικό μας - που σήμερα ανήκουν στην «Πράσινη Γραμμή». Αυτή που κάποτε ποτίστηκε με κόκκινο αίμα. Εκεί που δεν ακούγονται πια τα παιδικά γκολ και πέναλτι και ούτε οι μανάδες μαζεύουν μολόχες. Μολόχες «βιολογικής καλλιέργειας», όπως θα λέγαμε σήμερα, αφού δεν τις μεγάλωσε κανένα λίπασμα, παρά μόνο η λίγη βροχή και ο ήλιος της Μεσογείου.  Μολόχες τζάμπα ή μούχτην – για όσους καταλαβαίνουν κυπριακά - και όχι σε διπλάσια τιμή, λόγω βιοκαλλιέργειας!!  Δώρο της φύσης για τις γυναίκες που οι άνδρες τους καβαλούσαν μόνο ποδήλατο για μια ολόκληρη ζωή. Ούτε μερσεντές, ούτε BMW. Γι’ αυτό και έφθασαν στα ενενήντα και κάτι για να μας αποχαιρετήσουν. Μην περιμένετε να αναφερθώ τι καβαλούσαν τα βράδια, γιατί πρόκειται να αναρτηθεί στο Facebook.  

Μετά ο Γιώργος μεγάλωσε, έγινε έφηβος, τελείωσε το Πρακτικό Τμήμα του Παγκυπρίου Γυμνασίου. Μου έδειχνε τα βιβλία της τελευταίας τάξης που έγραφαν «Χημεία 2^ου έτους Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου». Ανάλογα και τα βιβλία των μαθηματικών και της φυσικής. 

Το πρώτο καλοκαίρι που κατάφερε να έρθει στην Κύπρο από το εξωτερικό, όπου σπούδαζε, μου εξιστορούσε τρία πράγματα: 1) για τα δίμετρα καλλίγραμμα κορίτσια της χώρας, 2) για τα χιόνια και το κρύο του χειμώνα και 3) για τις παραδόσεις μαθηματικών στους συμφοιτητές του, που του ανέθεσε ο καθηγητής, αποκαλώντας τον «συνάδελφο». Μια αφήγηση που περιείχε περισσή περηφάνεια για το τρίτο τουλάχιστο θέμα της κουβέντας μας.

Όσοι από τους «ποδοσφαιριστές» των χωραφιών της σημερινής Πράσινης Γραμμής είχαν υπομονή και κουράγιο, έκαναν διδακτορικές διατριβές, έγιναν διδάκτορες ιατρικής, νομικής, οικονομίας, κτλ. Κανένας Ρονάλντο ή Μέσι. Αποκαταστάθηκαν επαγγελματικά, δούλεψαν για δεκαετίες στο εξωτερικό, έγιναν καθηγητές στο Imperial College του Λονδίνου ή πήραν Βραβείο Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών. Εκεί στα ξένα δεν έχαναν ευκαιρία να προβάλουν – με περισσή περηφάνεια – τα αγαθά της φύσης και των ανθρώπων του νησιού του χαλκού, της αγάπης και του ονείρου.

Οι πιτσιρικάδες των χωραφιών της Πράσινης Γραμμής έφτιαξαν οικογένειες και έκαναν δικά τους παιδιά. Αγωνίστηκαν για να τα σπρώξουν στο μονοπάτι των παγκόσμιων ηθικών αντιλήψεων. Άλλοι τα κατάφεραν, άλλοι όχι.  Οι δεύτεροι αποκαλούσαν τους πρώτους ουτοπιστές. Οι πρώτοι ήταν περήφανοι για την ουτοπία τους και το έργο με τα παιδιά τους. Ίσως το καλύτερο έργο της ζωής τους. Συγνώμη το καλύτερο project, για να μας καταλάβουν και οι σύγχρονοι managers!! Σήμερα βλέπουν αυτές τις αξίες να μεταφέρονται στα εγγόνια τους, που τους ρωτούν: «έτσι είναι παππού;». Και αυτοί – με περισσή περηφάνεια – να απαντούν: «ναι, αγάπη μου».

Ήρθαν, όμως, και στιγμές που τα «περήφανα γηρατειά» στάθηκαν μπροστά σε ξένο πρωθυπουργό που τους προειδοποιούσε για το «κούρεμα» των καταθέσεων των τραπεζών του νησιού τους «σαν αποτέλεσμα του ξεπλύματος μαύρου χρήματος που κάνατε τόσα χρόνια». Ο Γιώργος δεν μπορεί, εξάλλου, να ξεχάσει το καλωσόρισμα από ένα υπουργό στην Κεντρική Ευρώπη που τον υποδέχτηκε με τη φράση: «Καλωσορίζουμε τον εκπρόσωπο του φορολογικού παραδείσου του νησιού της Αφροδίτης». Ήταν τότε που η περισσή περηφάνεια των νεανικών του χρόνων μετατράπηκε σε ντροπή.

Μετά ήρθε και ο COVID-19 ή SARS-CoV-2 ή κορονοϊός. Έτσι, ο Γιώργος και τα υπόλοιπα  «περήφανα γηρατειά» κλείστηκαν στα σπίτια, γιατί, με λίγο σπρώξιμο από τον κορονοϊούλη, όπως τον αποκάλεσε ένας Μητροπολίτης της Κύπρου, θα γίνονταν οι καλύτεροι υποψήφιοι για το μεγάλο ταξίδι. Ο «Πατέρας» αυτός της Κυπριακής εκκλησίας ισχυρίστηκε μάλιστα πως η Παναγιά  του έστειλε τον κορονοϊούλη, ύστερα από παράκληση του, γιατί αμάρτησε (!). Κάπου εδώ η περισσή περηφάνεια μετατρέπεται σε τάση παραφροσύνης.  

Μετά από δυόμιση χρόνια, ο Γιώργος τόλμησε να κάνει ένα ταξίδι στην Ελλάδα, αφού η Παναγιά δεν του έστειλε τον κορονοϊούλη. Έζησε αξέχαστες στιγμές με την εγγονή του – που μεγάλωσε τόσο πολύ - και την οικογένεια της. Η περισσή περηφάνεια γύρισε για λίγο πίσω.

Μέχρι τη στιγμή που ένας πολύ καλός του φίλος από την Σουηδία του αφηγήθηκε – σε μια σύντομη συνάντηση για καφέ στην πλατεία Αριστοτέλους - πώς παραιτούνται οι πρωθυπουργοί και υπουργοί στη χώρα-στολίδι του Βορρά, είτε για να παραχωρήσουν τις θέσεις τους σε νεότερους - και ίσως ικανότερους πολιτικούς - είτε για κάποιο μικρό ατόπημα. Και τότε η λίγη περηφάνεια που είχε απομείνει στο Γιώργο τον εγκατέλειψε για πάντα. Επανάφερε στη μνήμη του τα «χρυσά διαβατήρια» για την «ενίσχυση κάποιων φτωχών πολιτικών» της Κύπρου, το κόκκινο κρασί του πρώην Προέδρου της Βουλής, τις κατασκευές των παράκτιων επαύλεων του πρώην βουλευτή της Αριστεράς, τα 300 χιλιάρικα του Αρχιεπισκόπου για να προωθήσει την αίτηση διαβατηρίου ενός Μαλαισιανού απατεώνα - που καταζητείτο σε όλο τον κόσμο - και την ισχυρότατη κολλητική ταινία με την οποία έχουν δεθεί στις πολυθρόνες τους αυτοί που μας κυβερνούν.  

Ο Γιώργος, ο νέος των 20 Μαΐων που δίδαξε στους συμφοιτητές του - σαν ένας περήφανος Κύπριος - μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο, ζει τώρα θλιμμένος και απογοητευμένος, σε ένα προάστειο της πρωτεύουσας ή κάθεται σε ένα παγκάκι στην παραλία του Πρωταρά. Θλιμμένος όχι για αυτά που έκανε ο ίδιος στη ζωή του, αλλά για τούτα που ανέχεται τώρα χωρίς να μπορεί να αντισταθεί. Τον ακούω συχνά να ψιθυρίζει στον εαυτό του: «Γιώργο, πολύ αργά για επαναστάσεις»!.