ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΑΙΗ ΛΥΣΗ
Υπάρχει
όμως λύση.
Διερωτούνται
συνεχώς, αν υπάρχει δίκαιη λύση για το Κυπριακό πρόβλημα. Λες και η απάντηση
δεν έχει δοθεί πολλές φορές στα τελευταία 47 χρόνια. Οι μεγάλοι της Γης
παίζουν το ίδιο παιχνίδι με την Παλαιστίνη, με πολλά άλλα εδάφη και
ανθρώπινες ψυχές. Οι περισσότερες από αυτές δεν προλαμβαίνουν
καν να μεγαλώσουν και φεύγουν για τον «άλλο κόσμο», όπως θέλουν να αποκαλούν
τους τάφους τους. Στα βομβαρδισμένα σπίτια της Παλαιστίνης και της Συρίας,
στα παγωμένα νερά της Μεσογείου, στα σύνορα της Ρωσίας με την Ουκρανία, στη
Λατινική Αμερική, στην Αφρική και στην Ασία. Δεν έχει τέλος ο κατάλογος
αυτός που κρύβει τόση φρίκη. Τροφή για
τους γεωπολιτικούς αναλυτές και τους
ρεπόρτερ των καναλιών. Να βγάλουν και αυτοί το ψωμί τους!
Προφανώς δεν
υπάρχει δίκαιη λύση. Η δίκαιη λύση θα ήταν να γυρίσεις το χρόνο πίσω, όταν οι
χριστιανοί και μουσουλμάνοι της Κύπρου ζούσαν ο ένας δίπλα στον άλλο,
πήγαιναν μαζί στο καφενείο, στους γάμους και στις κηδείες. Ακόμα και στο
κρεβάτι. Έγραφαν στα «παλαιότερα των υποδημάτων τους» τις κραυγές κάποιων
παπάδων και χόζτηδων και ζούσαν ειρηνικά. Μετά η κραταιά βρετανική
αποικιοκρατία κατέρρευσε και έφυγαν οι Εγγλέζοι και απ’ την Κύπρο. Άφησαν πίσω τους φυλακισμένα μνήματα. Τις πολεμικές
βάσεις βέβαια τις κράτησαν. Από εκεί ελέγχουν τη Μέση Ανατολή. Ησύχασαν,
όμως, απ’ τους «πελλοκυπραίους». Με το περίφημο «divide and conquer», την μοίρασαν στα δυο και τους
ελέγχουν πλήρως. Αναμφίβολα έβαλαν τα
χεράκια τους και οι «μαμάδες πατρίδες». Η μια μάλιστα με 40 χιλιάδες
στρατιώτες από την Ανατολική Τουρκία. Τους αρέσει, λένε, πολύ το νησί και την
άραξαν εδώ. Παστουρμάς, καζίνα και ξανθές, δίμετρες, πρώην «κουμουνίστριες»
υπάρχουν. Δεν τους λείπει τίποτα. Ούτε το χασίς.
Όχι, δεν μπορεί να
υπάρξει δίκαιη λύση για την Κύπρο. Υπάρχει όμως λύση; Εγώ λέω ναι. Στο Κραν
Μοντανά, το βράδυ της 6ης Ιουλίου του 2017, εκεί που έτρωγαν - και
έπιναν και κανένα ουίσκι, κερασμένο απ’ τους Εγγλέζους - έφθασαν στο παρά ένα.
Και εκεί που ήταν έτοιμοι να υπογράψουν, ο ΠτΔ, γνωστός και ως Νίκαρος,
σηκώνεται και φεύγει. «Πρέπει να ξαναεκλεγώ», σκέφτεται και τους αφήνει
σύξυλους. Ειδικά εκείνο τον καϋμένο τον Πορτογάλο, που προσπαθεί να τετραγωνίσει τον κύκλο. Χαρές ο
Νίκος Κοτζιάς, που δεν θα έβλεπε τον Τσίπρα μπροστά του ακόμα και στο Κραν
Μοντανά. Εκεί του κατέβηκε και η ιδέα να γράψει βιβλίο. Ευκαρία να αποδείξει
πώς έσωσε την Κύπρο (τρομάρα του).
Μετά ο Αντόνιο Γκουτέρες τους κάλεσε στο Βερολίνο. «Ρε κοπέλλια»,
τους λέει «τζιαι τούτοι ήταν χωρισμένοι για δεκαετίες, τζιαι ενωθήκαν. Αφήστε
τα καμώματα». Ο Μ. Ακιντζί, γνωστός και ως νούσιμος,
τραβάει το χωρκανό (συγχωριανό) του στην άκρη και του ψιθυρίζει στο αυτί. «Ρε κουμπάρε, έλα να υπογράψουμε
στρατηγική συμφωνία, γιατί εμένα ετοιμάζεται να με φάει ο Σουλτάνος και θα
μείνεις εσύ σύξυλος». Τίποτε ο
Πρόεδρος: «Ρε Μουσταφά, εν καταλαβαίνεις. Ξέρεις πόσες δουλειές έχω με τα
διαβατήρια. Χρυσές δουλειές, ρε. Τις στρατηγικές συμφωνίες, θα θωρούμε τώρα;».
Σύξυλος και ο Μουσταφά. Και ακόμα πιο σύξυλος έμεινε, όταν ο Σουλτάνος του
την έφερε με τις εκλογές στα κατεχόμενα. Τώρα ο Νίκαρος τρέχει, δηλώνει,
στέλνει επιστολές και τονίζει «τη σημασία της επανάληψης των συνομιλιών από
εκεί όπου έμειναν στο Κραν Μοντανά για την εξεύρεση βιώσιμης και λειτουργικής
λύσης, στη βάση της μέχρι τώρα εργασίας που έγινε, της συναντίληψης που
καταγράφηκε στις 25 Νοεμβρίου, 2019, στο Βερολίνο, των ψηφισμάτων και των
αποφάσεων του ΟΗΕ, των αρχών και αξιών της ΕΕ και των κατά καιρούς Συμφωνιών
Κορυφής …. μπλα μπλα, μπλα και πίτσι, πίτσι».
Με αυτά και με
εκείνα, 47 χρόνια λέμε τα ίδια. Όλες οι ιδέες ήταν κακές. Τίποτε δεν μας
κάνει. Το «Τζείνοι ποτζεί, τζαι εμείς ποδά» θα μπορούσε άνετα να γίνει «Τζαι τζείνοι ποδά, τζαι εμείς ποτζεί»,
όπως παλιά. Ευτυχώς που υπάρχει και το Μεγάλο Παζάρι/ Büyük Han. Εκεί που
όλοι είναι Κύπριοι και φίλοι για καφέ με καϊμάκι. Χωράνε και οι καλοί
Εγγλέζοι, και οι καλοί Αμερικάνοι και οι καλοί Ρώσοι. Χωράει ο κάθε Homo
Sapiens (Σώφρων Άνθρωπος).
Υπάρχει λύση; Ναι!.
Προηγείται η συγχώρηση για όλα τα εγκλήματα που διεπράξαμε ανάμεσα μας.
Ακολουθεί η απομόνωση των ακραίων εθνικιστών. Ποτέ πια φάσκες στα χέρια τους.
Ποτέ πια όπλα στην Κύπρο. Το πρώτο κομμάτι της Γης, όπου θα υπάρχει πλήρης
αφοπλισμός. Ίσως λίγα τουφέκια για τα «όργανα της τάξεως». Τίποτε άλλο. Μακριά
από τα S-300, S-400, Rafale, F-16, F-22 ή όπως αλλιώς διάολο τα λένε. Μακριά από
πυραυλάκατους, Γιαβούζ και Barbaros.
Μας φθάνουν οι βαρκούλες των απλών ψαράδων, του Κεμάλ και του Χαμπή.
Να ξαναπάμε
μαζί στο λιμανάκι της Κερύνειας, στον Απόστολο Ανδρέα και στις Πλάτρες. Να
ξανακτίσουμε μαζί την Αμμόχωστο. Nα ξαναγίνει
το φημισμένο θέρετρο της Μεσογείου, η Γαλλική Ριβιέρα της Κύπρου, ο χαμένος
γήϊνος παράδεισος. Εκεί που έκαναν κάποτε διακοπές η Μπεμπέ, οι ΑΒΒΑ, η Λιζ
Τέιλορ και ο Ρίτσαρντ Μπάρντον.
Σήμερα ο
πρώην παράδεισος μοιάζει με κόλαση, με τα μισογκρεμισμένα κτίρια και τα ξενοδοχεία γεμάτα ποντίκια
και αρουραίους. Και με άδειες τις χρυσές ακτές, που ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ξανανοίγει σιγά-σιγά
προκαλώντας την οργή ακόμα και των Τουρκοκυπρίων. Κάθομαι συχνά στα βράχια
του Κάππαρι και την κοιτάζω από μακριά. Και ακούω
τα λόγια του φίλου Άριστου: «Ορκιστήκαμε να πάμε κολυμπώντας από εδώ που
κάθεσαι μέχρι τον Πύργο του Οθέλλου,
όταν θα έχουμε και πάλι ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ». Τον κοιτάζω
μελαγχολικά και συλλογίζομαι: «Μακάρι. Λύση υπάρχει, φθάνει να
σκεφτούν οι πολιτικοί μας και ο Χαλίφης σαν ανθρώπινα όντα». Πέστε με
ενδοτικό, υποχωρητικό, «πέστε με αλήτη». Αν δεν υπάρξει λύση, θα γίνουμε όλοι
χανουμάκια.
Εγώ επιμένω και παραφράζοντας τον Martin Luther King, θα το
επαναλαμβάνω: «Έχω ένα όνειρο, ότι μια μέρα, στους κόκκινους λόφους της
Αμμοχώσου ή στο λιμανάκι της Κερύνειας, οι γιοι και τα εγγόνια μας – των
Τουρκο-κυπρίων και Ελληνο-κυπρίων - θα
καθονται δίπλα-δίπλα στο τραπέζι της αδελφοσύνης». Προς το
παρόν μας φθάνουν τα τραπεζάκια στο Μεγάλο Παζάρι/Büyük Han.
|
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου