Γιώργο, πολύ αργά για επαναστάσεις!
Γιώργο, πολύ αργά για επαναστάσεις! Θυμάμαι ακόμα τα παιδικά χρόνια του Γιώργου - του γείτονα μου - που αρρώσταινε συχνά, όπως ισχυριζόταν η μάνα του. Η αγάπης για το γιο της υπερβολική . Μια μέρα με δέκατα, βεντούζες και εντριβή με ζιβανία το βράδυ και την άλλη μέρα πίσω στο σχολείο. Όταν υπήρχε ελληνική σημαία στο πιο ψηλό πεύκο του Δημοτικού σχολείου, οι δάσκαλοι μας έστελναν πίσω στο σπίτι μέχρι που οι Εγγλέζοι να κατεβάσουν το σύμβολο του ελληνισμού. Αφού δεν υπήρχε διάβασμα, το ρίχναμε στο ποδόσφαιρο. Στα χωράφια - δίπλα από το πατρικό μας - που σήμερα ανήκουν στην «Πράσινη Γραμμή». Αυτή που κάποτε ποτίστηκε με κόκκινο αίμα. Εκεί που δεν ακούγονται πια τα παιδικά γκολ και πέναλτι και ούτε οι μανάδες μαζεύουν μολόχες. Μολόχες «βιολογικής καλλιέργειας», όπως θα λέγαμε σήμερα, αφού δεν τις μεγάλωσε κανένα λίπασμα, παρά μόνο η λίγη βροχή και ο ήλιος της Μεσογείου. Μολόχες τζάμπα ή μούχτην – για όσους καταλαβαίνουν κυπριακά - και ...